وجود جوکر

باعث هراس خلافکاران دیگر شد. تا آن‌که جوکر به روی صحنه آمد. همانطور که در فیلم “شوالیه تاریکی (The Dark Night)” اثری از کارگردان بزرگ کریستوفر نولان، نشان داده شده است، تمام دلایل جوکر برای ادامه‌ی رفتارهای روان پریشانه اش، دلیلی نیست جز بتمن. حتی در سریال کارتونی بتمن، هنگامی که جوکر متوجه می‌شود که بتمن را شکست داده و او مرده است، دچار افسردگی می‌شود و این جمله را به زبان می‌آورد “بدون بتمن، هیچ جرم و جنایتی دیگر معنا ندارد.”

داستان‌های جوکر با بتمن گره خورده است

از آن‌جایی که شخصیت جوکر هیچگاه کاراکتر مستقلی نبوده و در کنار سایر قهرمان‌ها وجود او معنا پیدا کرده است، ساخت فیلمی صرفا با محوریت “جوکر” کار دشواری است. به همین خاطر دخالت دادن بتمن و یا بروس وین می‌تواند راه گشا باشد. داستان‌ها و فیلمنامه‌های زیادی وجود دارد که همگی لازم و ملزوم بودن بتمن و جوکر را نشان می‌دهند، مانند کشته شدن پدر و مادر بتمن به دست جوکر (در فیلم بتمن، ساخته‌ی تیم برتون) و یا عضویت جوکر در گروه تبهکارانی که قصد جان بروس وین را کرده‌اند (در فیلم سال صفر). پس اگر چه وجود جوکر در گاتهام تنها به دلیل حضور بتمن است، پس میتوان نتیجه گرفت که در داستان مستقل جوکر، به هر طریقی بتمن باید نقش داشته باشد. حتی نقشی کمرنگ و جزئی.

مقاله مرتبط : احتمال ساخت فیلم جدید جوکر توسط مارتین اسکورسیزی

در جهان جوکر همه چیز به بتمن ختم می‌شود

هدث لدجر، که به عقیده‌ی بسیاری از منتقدان توانست به بهترین وجه ممکن شخصیت جوکر را در فیلم شوالیه‌ی تاریکی ( The Dark Knight) بازی کند، در همین فیلم درمورد درگیریش با بتمن این جمله را گفت:” رابطه‌ی منوتو مثل وقتی است که یک نیروی غیرقابل کنترل به یک جسم ساکن برخورد کند”. یکی از علت‌های اصلی که این دو شخصیت این‌قدر به یکدیگر وابسته‌اند و بدون یکدیگر معنا ندارند، شاید حس عدالت طلبانه بتمن و نداشتن علاقه‌ی ذاتی به کشتن آدم بدها در مقابل حس جوکر نسبت به دنیاست که هیچ چیز در این جهان معنا و هدفی ندارد. داستان جدال میان جوکر و شخصیتی غیر قهرمان (همانند سرهنگ گوردون در شوالیه تاریکی)، داستان جذاب و دلپسندی نیست، چرا که این کاراکتر تنها به فکر نابودی و کشتن جوکر اوست. جوکر یک تهدید روانی است، نه تهدید فیزیکی.

دلیلی نیست که بتمن شخصیت اصلی فیلم باشد

هرگاه بحثی درباره ی بتمن و جوکر می‌شود، همگی به فکر آن هستند که این دو باید محور اصلی داستان باشند و داستان باید حول آن‌ها گردش کند. ولی برایان آزارلو در کتاب مصور “جوکر (۲۰۰۸)” این موضوع را به زیبایی برای همگان روشن ساخته است. داستان این کتاب این گونه پیش می‌رود که درباره‌ی درگیری‌های ذهنی جوکر و اهداف و خواسته هایش از مردم گاتهام است، در حالی که بتمن به صورت سایه‌ایی در پس داستان وجود دارد. جوکر مشغول ساختن امپراطوری خودش است که ناگهان با دشمن دیرینه خود، بتمن (کسی که کمترین حضور را در روایت داستان داشته ولی بیشترین تاثیر را بر روی نتیجه‌ی آن می‌گذارد)، روبرو می‌شود. خوب حال هدف از گفتن داستان این کتاب چه بود؟ هدف آن بود که گفته شود که لازم نیست داستان یا فیلمنامه، صحنه‌ی جدال و درگیری مرد خفاشی و دلقک باشد. ولی باید رابطه‌ی دیرینه این دو با یکدیگر را نشان داد.